Η μεγιστοποίηση των περιβαλλοντικών καταστροφών άρχισε από τότε που ο
ανθρώπινος παράγοντας με τις κατασκευές και τις παρεμβάσεις του,
αντιμάχεται τη Φύση που αυτή απλά παλεύει για να ξαναποκτήσει το χώρο
που της ανήκει και που ο άνθρωπος τον έχει βίαια απαλλοτριώσει. Αλλά,
και οι θεσμικά υπεύθυνοι ενεργούν με παρόμοιο τρόπο όπως, το νερό
κυλάει, γλιστράει και φαίνεται ότι χάνεται ή και μετασχηματίζεται,
δηλαδή, μετακυλούν και αποσείουν την ευθύνη τους σε κάθε περίπτωση που
αφορά το Περιβάλλον και χρειάζονται βούληση και ουσιαστικές δράσεις. Και
πάλι οι ειδικοί εμπειρογνώμονες του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών
επισημαίνουν ότι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής θα
απαιτήσουν το 1% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος, ενώ αν δεν
ληφθούν άμεσα μέτρα τότε οι επιπτώσεις θα κοστίζουν από 5 έως και 25
φορές περισσότερο. Επίσης το ενδιαφέρον εστιάζεται και στην
προειδοποίηση της έκθεσης των ειδικών ότι αν η παγκόσμια υπερθέρμανση
αφεθεί ανεξέλεγκτη, περίπου 200 εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν
τις εστίες τους και θα γίνουν πρόσφυγες για να αποφύγουν τις πλημμύρες ή
και την ξηρασία, ενώ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της πανίδας και της χλωρίδας
θα κινδυνέψει να εξαφανιστεί. Και στην Ελλάδα, περισσότερο ή λιγότερο
θα πρέπει να μας ανησυχούν και να μας αγγίζουν τα προαναφερόμενα. Για
παράδειγμα, οι κλιματικές μεταβολές μπορεί να συμβαίνουν σήμερα σε μικρή
κλίμακα, αλλά αποτελούν την προειδοποίηση ώστε να πάρουμε κάποια
ουσιαστικά μέτρα και για τις επερχόμενες πλημμύρες, όπου θα χαθούν ζωές
και περιουσίες, αλλά και για την ανομβρία-ξηρασία που αποτελεί
πραγματικότητα για τις περισσότερες περιοχές στη χώρα μας. .......για τη συνέχεια
Σήμερα, είναι
οι ξαφνικές και δυνατές βροχές, αύριο κάποια εκτεταμένη περίοδος
ανομβρίας με επακόλουθο την ξηρασία. Δηλαδή, αυτά τα ‘’ξεσπάσματα’’ της
Φύσης που αποκαλούνται και ακραία καιρικά φαινόμενα και που όμως είναι
πλέον αναμενόμενα, υπογραμμίζουν τις ακρότητες του ανθρώπου. Άλλωστε, η
υπερεκμετάλλευση της Φύσης και των πόρων της, είναι γεγονός. Όπως και η
αντιπαροχή-συνδιαλλαγή των πόρων του περιβάλλοντος που μετατρέπονται σε
παρακαταθήκες πλούτου και επενδύσεων. Μέσα σε όλα έχουν ενσκήψει και οι
παντοειδείς διολισθήσεις στον ακραίο καταναλωτισμό και στην
ανυπαρξία-απαξίωση των κοινωνικών αξιών που άλλοτε οι αξίες αυτές
αποτελούσαν τη βάση για κάθε καινούργια πορεία μας. Συνηθισμένες είναι
πλέον οι κραυγές ότι.... ‘’Η Φύση εκδικείται’’. Η Φύση ούτε εκδικείται,
ούτε και προκαλεί. Απλά, η Φύση παλεύει για να ξαναποκτήσει το χώρο που
της ανήκει και που ο άνθρωπος τον έχει βίαια απαλλοτριώσει. AAAΑAυτή,
έχει μάθει να λειτουργεί με βάση τα φυσικά φαινόμενα και τις φυσικές της
διεργασίες. Συνήθως, διεγείρεται, ανησυχεί και ξεσπάει για τις μη
φυσικές συνθήκες που διαμορφώνουν οι άνθρωποι χωρίς περίσκεψη. Η λογική
της εκδίκησης ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο και όταν την
επικαλούμαστε σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο υπηρετούμε τα συμφέροντα
των τρομολάγνων. Επίσης, μια τέτοια επιχειρηματολογία χρησιμοποιείται
τακτικά πυκνά από όλους εκείνους που θέλουν να κρύψουν την ανεπάρκειά
τους, την αδιαφορία τους για τα κοινά, την αδράνειά τους στις αναγκαίες
δράσεις. Στις μέρες μας, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και την εμπειρία
που έχει αποκτηθεί για τα σχετικά καιρικά φαινόμενα, το στοιχεία του
αιφνιδιασμού δεν έχει θέση. Απλά χρησιμοποιείται ο όρος του αιφνιδιασμού
από όλους εκείνους που είναι ουσιαστικά υπεύθυνοι και που επιδιώκουν να
αποποιηθούν και να αποσείσουν τις ευθύνες που τους ανήκουν. Από την
άλλη πλευρά, και χρηματοδοτικά μέσα υπάρχουν, αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε
τα απαιτούμενα ποσά μπορούν να αντληθούν, μόνο μετά από έγκυρες και
τεκμηριωμένες μελέτες. Το μόνο που αναμένουν οι κοινωνίες και οι φορείς
της είναι οδηγίες, μέσα, μέτρα, αναγκαία και όχι έργα σκοπιμοτήτων. Και ο
ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι αναμφισβήτητα καθοριστικός, αλλά
δεν μπορεί να είναι αποφασιστικός. Συνάμα, ακραίος και ο σκεπτικισμός
που μας διακατέχει. Μήπως, έφτασε ο καιρός για να ζητήσουμε πιεστικά από
τους θεσμικά υπεύθυνους να αντικρύσουν κατάφατσα την κοινωνία, όλους
εμάς που φαίνεται ότι ενδιαφερόμαστε για το αύριο. Να δούμε τα βλέμματά
τους και να μας διαβεβαιώσουν με ποιο σχεδιασμό, με ποια στρατηγική, με
ποιες προοπτικές προτίθενται να αντιμετωπίσουν όλα αυτά, περί των
ακραίων καιρικών φαινομένων, που άλλες χώρες τα έχουν προωθήσει με
θεαματικά βήματα. Καθημερινά όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, βρίσκονται
προσκολλημένοι σε παλιομοδιτικές εμμονές και επιδιώξεις – και δικές μας
και της Πολιτείας-, που έχουν στοιχειώσει στο τρίπτυχο, αλόγιστη
κατανάλωση των φυσικών πόρων με συρρίκνωση των μεγεθών του
περιβάλλοντος, επεκτάσεις στην αστικοποίηση, υποδομές αναποτελεσματικές,
ανεπίκαιρες και επιπλέον ζημιογόνες για το αύριο. Και κάτι ακόμη.
Ευτυχώς που η Φύση και τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορούν να
παρακολουθήσουν τη λογική των αρμοδιοτήτων, των διοικητικών ορίων
–Κοινοτήτων, Δήμων, Νομαρχιών-αλλά ούτε και τα θεματικά αντικείμενα
Οργανισμών και Υπουργείων. Η ανομβρία, ξηρασία και πλημμύρες και οι εξ
αυτών κίνδυνοι προς τις ζωές, τις κινητές και ακίνητες περιουσίες και το
περιβάλλον, είναι ανυπολόγιστες. Εξάλλου, εμπεριέχουν και τεράστιες
ζημιές για τις υποδομές και τις καλλιέργειες, αναστέλλοντας τον
κοινωνικό και παραγωγικό τους ρόλο. Η αφύπνιση για την πρόληψη και την
αντιμετώπιση των κινδύνων που αφορούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα και
τους κινδύνους τους, οφείλουν πάντοτε να εστιάζονται σε όλα εκείνα που
είναι αυτονόητα. Για παράδειγμα, στα ακραία φυσικά φαινόμενα ως φυσικά
φαινόμενα, η συμμετοχή όλων είναι το προαπαιτούμενο, ενώ ασάφειες,
υπεκφυγές, παλινωδίες και μετατόπιση ευθυνών είναι τουλάχιστον
ζημιογόνα. Στην Ελλάδα μπορούμε και οφείλουμε να διασφαλίζουμε για το
μέλλον, ένα υγιές περιβάλλον, γιατί διαθέτουμε πηγαίο δυναμισμό και
αξεπέραστες φυσικές λειτουργίες. Έχουμε πλούτο από αξίες που μπορούν να
αξιοποιηθούν κατάλληλα και να προσφέρουν πολύτιμα αγαθά σε όλους.
Δηλαδή, έχει το Περιβάλλον μας, κοινωνικές διαστάσεις με αστείρευτες
δυνάμεις, με δράσεις ζωής και ζωντάνιας. Αυτό το Περιβάλλον, έχει την
ικανότητα και μπορεί να αυτορυθμίζεται ακόμη, στις οποιεσδήποτε
αναταραχές και απειλές. Ωστόσο, μπορεί και να καταρρέει, όταν επεμβαίνει
άκριτα και βάναυσα ο ανθρώπινος παράγοντας, διαταράσσοντας την αρμονική
λειτουργία-συνεργασία των έμβιων όντων και άβιων συστατικών του
περιβάλλοντος. Η Φύση, απλά παλεύει για να ξαναποκτήσει το χώρο που της
ανήκει και που ο άνθρωπος τον έχει βίαια απαλλοτριώσει.
