Γλυπτή στον άνεμο/ ραγδαία/ αρχινισμένη στα πιο μικρά σου χρόνια/ σε αμμουδιές προσήλιες/ χαλικαριά γενναία και κυρτά κοχύλα/ με αέρα πάντα βορινό/ χορδίζοντας το πρόωρο κενό του κόσμου/ Η θάλασσα/ κλίμα φιλέρημου γαλάζιου/ σε θερινό σουρούπωμα/ όταν αργεί να'ρθει/ κι όλο αναβάλλεται το βράδυ/ δειλό σαν μετάνοια/ Η θάλασσα/ άλμα ξυπόλητου παιδιού/ να σ'αγκαλιάσει/ σφιχά για μια στιγμή/ και να γλιστρήσει αμέσως πάλι/ σε ένα παιχνίδι που το ξέχασε/ στα άπατα του χρόνου/ Η θάλασσα/ ως διαβεβαίωση/ όταν βοά σπηλιά της τρικυμίας/ κι αντιλαλεί δρυμός φωνής/ σ'όλο το στήθος.(πηγή: Θ.Κοτίνη - ποιητική συλλογή ''Θεός ή Αγάπη'', εκδ., Γαβριηλίδης, 2010)
