Η αράχνη δεν
είναι έντομο, καθώς έχει 4 ζευγάρια πόδια, κεφαλοθώρακα και δεν διαθέτει φτερά.
Αναπνέει με ένα είδος αρχέγονων πνευμόνων.Tο σώμα της διακρίνεται σε
κεφάλι με 4 μάτια, σε θώρακα απ’ όπου ξεφυτρώνουν 4 ζευγάρια πόδια και σε
κοιλιά, όπου υπάρχει το πεπτικό της σύστημα. Επίσης, στο κάτω μέρος της κοιλιάς
της υπάρχουν ειδικοί πόροι, που λέγονται αραχνογόνοι αδένες απ’ όπου βγαίνει
ένα ιξώδες υγρό, το οποίο μόλις έρθει σε επαφή με τον αέρα πήζει και δημιουργεί
ένα πολύ λεπτό νήμα. Μ' αυτό το νήμα η αράχνη πλέκει τον ιστό της. Η κατοικία
της είναι ο ιστός της (δίχτυ). Τον υφαίνει η ίδια. Ζει κρεμασμένη στα κλαδιά των δέντρων και
των θάμνων, στις γωνιές που σχηματίζουν οι τοίχοι και τα ταβάνια των σπιτιών
και των χαλασμάτων. Ο ιστός της, εκτός από κατοικία, χρησιμοποιείται από την
αράχνη και για το πιάσιμο της λείας της. Σ' αυτόν αιχμαλωτίζονται διάφορα
έντομα και άλλα ζώα. Κάθε φθινόπωρο η θηλυκή αράχνη γεννά μερικές εκατοντάδες
αυγά που έχουν κιτρινωπό χρώμα, τα τυλίγει με ένα κουκούλι και τα κρύβει σε
διάφορα μέρη. Από τα αυγά βγαίνουν τέλειες μικρές αράχνες που αρχίζουν μόνες
τους τη δική τους ζωή, χωρίς να έρθουν καθόλου σε επαφή με τους γονείς τους.
Η αράχνη κινεί
τα πόδια της, όχι με μυς αλλά με ‘’υδραυλική’’ ώθηση. Για τη δημιουργία του
νήματος του ιστού της, διαθέτει έξι διαφορετικούς αδένες για την παραγωγή της
ουσίας σε υγρή μορφή και άλλο ένα σετ οργάνων για τη διαμόρφωσή της σε κλωστή.
Αυτός ο δεύτερος ‘’οργανικός μηχανισμός’’ λειτουργεί περίπου όπως το ‘’κομπρεσέρ’’
μιας μηχανής καφέ εσπρέσο. Εκτοξεύει ριπές της ουσίας, με συγκεκριμένο ρυθμό.
Το μυστικό αυτού του μηχανισμού αποκαλύφθηκε το 2012 (δημοσιεύτηκε στο
επιστημονικό περιοδικό Βiophysical Journal, από ομάδα ερευνητών του γερμανικού
Ινστιτούτου θεωρητικών σπουδών της Χαϊδελβέργης). Κατά τη δημοσίευση, η κλωστή του ιστού της
αράχνης απαρτίζεται από δύο δομικά στοιχεία, ένα μαλακό και άμορφο και ένα
ισχυρό και κρυσταλλικό. Το άμορφο μέρος είναι αυτό που προσδίδει ελαστικότητα
στο μετάξι και ανακατανέμει τις καταπονήσεις. Αυτό το άμορφο υλικό, βασίζεται
σε δεσμούς υδρογόνου, που είναι από 100 ως και 1.000 φορές πιο ασθενείς από
τους μεταλλικούς δεσμούς του ατσαλιού ή εκείνους του υφάσματος Κevlar (πολύ ανθεκτικός
τύπος υφάσματος με εξαιρετική αντοχή στην κρούση και έτσι χρησιμοποιείται και
ως αντιβαλλιστικό ύφασμα). .......(για περισσότερα)
Υφαίνει αδιάκοπα
τον ιστό της εδώ και 300 εκατομμύρια χρόνια, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη
Γη. Έχει περίπου 40.000 ταυτοποιημένα είδη πάνω στη Γη, και από αυτά, μόνο ένα
είδος είναι φυτοφάγο, τα υπόλοιπα στήνουν τις δικτυωτές παγίδες τους, τους
ιστούς τους, πιάνοντας κάθε ιπτάμενο έντομο και όχι μόνο. Το δίχτυ, ο ιστός της
αράχνης ήταν ανέκαθεν ένα σημαντικό ερευνητικό πεδίο για τους μηχανικούς, τους
βιοχημικούς, την ιατρική, τη φυσική, τα μαθηματικά, τη διαστημική. Ο ιστός της αράχνης βέβαια έχει το 1/10 του πάχους μιας
ανθρώπινης τρίχας, και στον δικό μας κόσμο με τα δικά μας μέτρα και σταθμά δεν
φαντάζει τόσο ισχυρός. Οι επιστήμονες εδώ και πολύ καιρό προσπαθούν να
αντιγράψουν αυτό το θαύμα της φύσης, ώστε να το εκμεταλλευτούν. Κάτι τέτοιο θα
μπορούσε να οδηγήσει στην κατασκευή υλικών με πολύ μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, σε
ένα πολύ ευρύ πεδίο εφαρμογών. Και οι ειδικοί διερωτώνται πως ένα τόσο μικρό
πλάσμα να βγάζει από το σώμα του τόσα πολλά μέτρα κολλώδους ουσίας, να την
πλέκει σε δίχτυ και να το μπαλώνει, χωρίς ποτέ να μπερδεύονται οι ίνες μεταξύ
τους; Και πώς μπορεί αυτό το πανάλαφρο υλικό να αντιστέκεται στην πρόσκρουση
μεγάλων εντόμων και να τα εγκλωβίζει; Η ουσία που εκκρίνει η αράχνη δεν είναι
άλλη, από μια παραλλαγή του γνωστού μας μεταξιού.
Η
κατασκευή του ιστού από μια αράχνη είναι μια ενεργειακή δαπανηρή διαδικασία,
λόγω στη μεγάλη ποσότητα της πρωτεΐνης που απαιτείται, με τη μορφή ειδικού
νήματος. Ωστόσο, δεν είναι ασυνήθιστο για τις αράχνες να τρώνε τον ιστό τους,
μετά από μια χρονική περίοδο, αποζημιωμένες για την ενέργεια που χρησιμοποίησαν
στην κατασκευή του. Έτσι, το σύμπλοκο πρωτεϊνικό μόριο του νήματος των ιστών
τους, ανακυκλώνεται. Η αράχνη αποτελεί ένα ολόκληρο επιστημονικό εργαστήριο. Οι
τρόποι που πιάνει το θήραμά της είναι διαφορετικοί από οικογένεια σε οικογένεια.
Πιάνουν έντομα, μικρά πουλιά, μικρά θηλαστικά, ερπετά, ψάρια, ή κάποια άλλη
μικρή μορφή ζωής. Μόλις μια αράχνη έλθει σε επαφή με το θήραμά της, θα
προσπαθήσει να το δαγκώσει. Έτσι, με το δάγκωμα πρώτον προκαλούν στο θήραμα τη
μηχανική ζημιά και τον πόνο, ενώ σε επόμενο στάδιο επιλέγουν να εκχύσουν
δηλητήριο, συνήθως νευροτοξίνες, που παρεμποδίζουν ζωτικής σημασίας λειτουργίες
των θυμάτων τους, μέχρι να επέλθει ο θάνατος τους. Η πέψη των θηραμάτων τους
πραγματοποιείται εσωτερικά και εξωτερικά. Οι αράχνες εκκρίνουν τα χωνευτικά
ρευστά τους προς το θήραμα από μια σειρά αγωγών που διατρυπούν τα σαγόνια τους.
Αυτά τα χωνευτικά ρευστά διαλύουν τους εσωτερικούς ιστούς του θηράματός τους.
Και οι αράχνες καταναλώνουν μόνο τα υγρά τρόφιμα. Πολλές αράχνες θα αποθηκεύσουν
το θήραμά τους προσωρινά, ενώ αυτή η διαδικασία της εξωτερικής πέψης
συνεχίζεται. Έτσι γύρω από θήραμά τους υφαίνουν ιστούς, ώστε να καταναλώσουν
αργότερα τα θύματά τους.
Οι σύγχρονοι
μελετητές του μεταξιού έχουν πλέον επιμετρήσει τις αρετές αυτού του μοναδικού
υλικού και μάλιστα έχουν διαπιστώσει ότι το μετάξι της αράχνης είναι ποιοτικά
πολύ ανώτερο από εκείνο του μεταξοσκώληκα. Η σκληρότητά του είναι περίπου πέντε
φορές μεγαλύτερη από εκείνη του κοινού ατσαλιού, είναι δύο φορές πιο ελαστικό
από το νάιλον, είναι ανθεκτικότερο από το Κevlar, έχει πυκνότητα μικρότερη από
εκείνη του βαμβακιού και είναι αδιάβροχο. Όσο για το βάρος του, το νήμα του μεταξιού
της αράχνης που θα χρειαζόταν για να τυλίξει όλον τον πλανήτη θα ζύγιζε μόλις
μισό κιλό. Και όλα αυτά με πρώτη ύλη λίγη πρωτεΐνη και νερό. Τίποτε το σπάνιο
και τίποτε το τοξικό. Ο ιστός της με μετάξινη σύσταση,
έχει αντοχή ατσαλιού, αλλά έχει και θαυμαστή ελαστικότητα. Οι ίνες του φέρουν ηλεκτρικά
φορτισμένη κόλλα, χάρη στην οποία ο ιστός εκτινάσσεται προς οτιδήποτε βρεθεί
στον δρόμο του και το παγιδεύει. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι ηλεκτρικές
ιδιότητες της συγκεκριμένης κόλλας κάνουν τον ιστό να αρπάζει από τον αέρα με
αποτελεσματικότητα ακόμη και μικροσκοπικά αιωρούμενα σωματίδια, έντομα και τη γύρη
των φυτών. Μάλιστα υποστηρίζουν ότι ο ιστός της αράχνης μπορεί να
χρησιμοποιηθεί για περιβαλλοντικούς ελέγχους, καθώς φιλτράρει με μεγάλη
ακρίβεια τα μικροσκοπικά ρυπογόνα σωματίδια του αέρα (π.χ.
σπρέι, φυτοφάρμακα, μικροβιοκτόνα), όπως ακριβώς και οι ευαίσθητοι
αισθητήρες καταγραφής των επιπέδων της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Εδώ και μερικά
χρόνια έχει αποδειχθεί, ότι οι αράχνες υφαίνουν διαφορετικής ποιότητας ιστό
ανάλογα με το τι ουσίες έχουν καταναλώσει. Για παράδειγμα, σε πειράματα
διαπιστώθηκε ότι εάν οι αράχνες έχουν
πάρει LSD, υφαίνουν καταπληκτικούς και πανέμορφους ιστούς. Αντίθετα, αν έχουν
πάρει καφεΐνη, υφαίνουν αδύναμους και ασταθείς ιστούς. Αν μπορούσαμε
να έχουμε αυτό το υλικό σε αφθονία, θα μπορούσαμε να κατασκευάζουμε από
χειρουργικά νήματα και συνθετικά οστά ως αλεξίσφαιρους θώρακες και αλεξίπτωτα
με πάχος χιλιοστού, ή άθραυστες οπτικές ίνες, όλα πανάλαφρα και ανθεκτικά. Το
κυριότερο, είναι φιλικά στους έμβιους ιστούς και βιοδιασπώμενα. Και μερικοί
ονειρεύτηκαν για να εκμεταλλευτούν τις αρετές του δημιουργώντας κάποιο τεχνητό
νήμα. Το δοκίμασαν αλλά απέτυχαν να πάρουν τις ίδιες ιδιότητες με συνθετικό
τρόπο. Προσπάθησαν τότε να ‘’καλλιεργήσουν’’ αράχνες, όπως έκαναν οι Κινέζοι με
τους μεταξοσκώληκες. Απέτυχαν, διότι οι υφάντρες αυτές έχουν την τάση να τρώει
η μία την άλλη όταν βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Στη συνέχεια μίσθωσαν ιθαγενείς στην
Ασία που για μερικά χρόνια έπιαναν αράχνες και τις ‘’άρμεγαν’’ , αλλά κατάφεραν
να μαζέψουν, μετά από πολύ χρόνο και προσπάθειες μόλις 1,2 κιλά αραχνομεταξιού
(τα
οποία έκαναν ύφασμα που εκτίθεται τώρα στο Αmerican Νatural Ηistory Μuseum). Έπειτα, το
1996, σκέφθηκαν τη λύση των μεταλλαγμένων: Πήραν γονίδια αράχνης και μπόλιασαν
με αυτά βακτήρια με την ελπίδα από τα μεταλλαγμένα βακτήρια να αναπαράγονταν
και να έφτιαχναν αποικίες ‘’παραγωγής αραχνομεταξιού’’. Δυστυχώς, μικρή η
επιτυχία. Η ουσία που έβγαζαν τα βακτήρια δεν είχε τις ιδιότητες της αυθεντικής
ίνας της αράχνης. Οπότε, κάτι τους διέφευγε, κάτι έκανε η αράχνη που δεν το
είχαν εντοπίσει. Όπως τώρα γνωρίζουμε, το μετάξι του ιστού της αράχνης διαφέρει
από εκείνο του κουκουλιού του μεταξοσκώληκα στο ότι το πρώτο αποτελείται από
στιβάδες κρυσταλλικής αλανίνης (αμινοξύ α-amino,
με τον χημικό τύπο CΗ3CΗ(ΝΗ2)CΟΟΗ), ενώ το
δεύτερο, του κουκουλιού του μεταξοσκώληκα, από εναλλασσόμενα στρώματα
αλινίνης-γλυκίνης και γλυκίνης-αλανίνης (όπου η γλυκίνη είναι πρωτεϊνο-γενετικό
αμινοξύ με τον χημικό τύπο ΝΗ2CΗ2CΟΟΗ). Άρα, το
μυστικό δεν κρύβεται σε κάποια πιο εξωτική ουσία, αλλά στο πώς ακριβώς
δομούνται οι στιβάδες της αλανίνης. Και το ερώτημα παραμένει. Πώς τα καταφέρνει
η αράχνη να δημιουργεί το νήμα του ιστού της που έχει ‘’θαυμαστές’’ ιδιότητες, με
τόσο ταπεινά υλικά;
Πριν
από μερικά χρόνια βρέθηκε στη νότια ακτή της Αγγλίας ένας σβώλος απολιθωμένης
ρητίνης που περικλείει τον αρχαιότερο ιστό αράχνης. Τα μικροσκοπικά κομμάτια
ενός ιστού αράχνης που διατηρήθηκαν 140 εκατομμύρια χρόνια μέσα σε κεχριμπάρι
αποκαλύπτουν ότι οι αράχνες χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνοτροπίες ύφανσης από
την εποχή των δεινόσαυρων. Επιστήμονες από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της
Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) υποστηρίζουν, ότι ο περίτεχνος σχεδιασμός του ιστού της
αράχνης, είναι εκείνος που του χαρίζει τη μεγάλη αντοχή του. Όπως διαπιστώθηκε,
το γεγονός ότι ο ιστός μπορεί να αντέχει, παρά την άσκηση μεγάλων δυνάμεων,
οφείλεται στο πανίσχυρο νήμα του ιστού της αράχνης, αλλά και στον ιδιαίτερο
σχεδιασμό της ύφανσής του. Με σχετική τους δημοσίευση στο επιστημονικό
περιοδικό Nature, οι ειδικοί αναφέρουν, ότι
χάρη στην περιπλοκότητα της μοναδικής του πλέξης, όταν ένα νήμα κοπεί, όχι μόνο
δεν αποδυναμώνεται ο ιστός αλλά αντίθετα ενισχύεται. «Η πραγματική δύναμη του ιστού της αράχνης δεν οφείλεται στο νήμα της
της, αλλά στη δυνατότητα μεταβολής των μηχανικών του ιδιοτήτων, μέσω των
δυνάμεων που ασκούνται επάνω του. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σε
πολλούς τομείς που θα ωφελούνταν από τον περιορισμό της έκτασης βλαβών»
εξηγεί ο Dr. M.J.Buehler, ένας από τους ερευνητές
της μελέτης. Η δημιουργία ενός ιστού απαιτεί τεράστια αποθέματα ενέργειας από
πλευράς της αράχνης , έτσι ώστε να φέρει ιδιότητες οι οποίες «φρενάρουν» την
πρόκληση εκτεταμένων ζημιών που θα απαιτούσαν την ανακατασκευή του. Επίσης, οι
επιστήμονες ανακάλυψαν ότι – σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ίνα - το νήμα της
αράχνης έχει την ιδιότητα να μαλακώνει ή να σκληραίνει, ανάλογα με το φορτίο
που δέχεται κάθε φορά. Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ειδικοί έφτιαξαν ιστούς από
τρία διαφορετικά υλικά. Είδαν λοιπόν ότι το νήμα του ιστού της αράχνης εμφάνιζε
εξαπλάσια αντοχή, όταν μπλέκονταν σε αυτό αντικείμενα ή όταν ήταν εκτεθειμένο
σε δυνατούς ανέμους, σε σχέση με τα υπόλοιπα υλικά. Όταν μια δύναμη ασκούνταν
στον ιστό της αράχνης, έσπαγε μόνο ένα νήμα με αποτέλεσμα η αράχνη να
χρειάζεται να κάνει μικρές επιδιορθώσεις και όχι να αναγκάζεται να τον
ξαναφτιάχνει από την αρχή. Όταν πάλι αφαιρούσαν το 10% των νημάτων από διάφορα
σημεία του ιστού, το σύνολο του ιστού γινόταν κατά 10% ισχυρότερο. Ακόμα, οι
επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο
αριστουργηματικός ιστός της αράχνης είναι φτιαγμένος από δύο είδη νημάτων. Το
ένα είναι άκαμπτο και ξηρό και χρησιμοποιείται περισσότερο σε σημεία με φορά
από το κέντρο προς τα έξω. Το άλλο είδος νήματος είναι λεπτότερο και πιο κολλώδες
από το πρώτο, δημιουργεί τη σπειροειδή δομή του ιστού και συνήθως επάνω σε αυτό
παγιδεύονται τα άτυχα θηράματα της πανούργας αράχνης. Ο περίτεχνος σχεδιασμός
του ιστού της αράχνης, είναι εκείνος που του χαρίζει τη μεγάλη αντοχή του,
υποστηρίζουν οι επιστήμονες από το ΜΙΤ.
Οι
επιστήμονες που ασχολούνται με τα της αράχνης, χρησιμοποιώντας υπερυπολογιστές
για να κάνουν προσομοίωση της κατασκευής του ιστού της αράχνης, προσπαθούν να καταλάβουν
τι ακριβώς είναι αυτό, σε ατομικό επίπεδο, που κάνει τον ιστό τόσο ανθεκτικό.
Δηλαδή προσπαθούν να εφαρμόσουν τη λεγόμενη αντίστροφη μηχανική (reverse engineering), ώστε να μπορούν να
αντιγράψουν τη δομή του και να την εφαρμόσουν δημιουργώντας νέα υλικά.
Ειδικότερα, βρήκαν ότι οι δεσμοί
υδρογόνου στον ιστό της αράχνης, είναι του τύπου ‘’cluster 3-4’’.
Συνδυασμός που είναι ισχυρότερος από τα περισσότερα μέταλλα. Το εντυπωσιακό
ήταν για τους ερευνητές, ότι όταν προσπάθησαν να αναπαράγουν ένα μοντέλο με
πάνω από 4 δεσμούς υδρογόνου (5 ή 6), η ανθεκτικότητα, αντί να ενισχυθεί
μειωνόταν. Το ίδιο συνέβαινε και η ανθεκτικότητα του ιστού γινόταν πολύ
μικρότερη, όταν χρησιμοποιούσαν 1 ή 2 δεσμούς υδρογόνου.
Μετά
από αυτά, άλλοι ερευνητές κατόρθωσαν για πρώτη φορά, τροποποιώντας γενετικά
μεταξοσκώληκες, να τους κάνουν να παράγουν μετάξι που διαθέτει τα ανώτερα
χαρακτηριστικά του ιστού μιας αράχνης. Η ανακάλυψη, υπό τον καθηγητή βιολογικών
επιστημών Malcolm Fraser του πανεπιστημίου της Notre Dame και
ερευνητές της εταιρίας βιοτεχνολογίας Kraig Biocraft Labs, επιτρέπει στους
μεταλλαγμένους μεταξοσκώληκες να παράγουν «τεχνητό» μετάξι που έχει
χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του φυσικού ιστού της αράχνης. Ο ιστός αυτός
έχει ασυνήθιστες φυσικές ιδιότητες, όπως πολύ μεγαλύτερη αντοχή και ταυτόχρονα
ελαστικότητα, σε σχέση με τις ίνες του φυσικού μεταξιού που παράγουν οι
μεταξοσκώληκες. Το σημαντικό επίτευγμα ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη καλύτερης
ποιότητας ινών μεταξιού που θα χρησιμοποιούνται σε ιατρικές και άλλες
εφαρμογές, ιδίως στην κλωστοϋφαντουργία. Επίσης, η νέα μέθοδος, μεταξύ άλλων,
μπορεί να αξιοποιηθεί για την μεγάλης κλίμακας βιομηχανική παραγωγή τεχνητών
ινών μεταξιού τύπου ιστού αράχνης, οι οποίες μέχρι τώρα ήταν εφικτό να
δημιουργηθούν μόνο σε πολύ μικρές ποσότητες σε ένα επιστημονικό εργαστήριο.
Επίσης, σύμφωνα με τους ερευνητές, το νέο υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί
για την κατασκευή αλεξίσφαιρων γιλέκων, ελαφρών και ταυτόχρονα ισχυρών
υφασμάτων, νέων αθλητικών ενδυμάτων, καλύτερων αερόσακων στα αυτοκίνητα κ.α.
Και μια
απορία. Πώς καταφέρνουν οι αράχνες να γλιτώσουν από τις παγίδες που υφαίνουν
για τη λεία τους; Η λύση στο μυστήριο αυτό έρχεται από ερευνητές που
παρακολούθησαν τις αράχνες με κάμερες υψηλής ανάλυσης και εξέτασαν τα πόδια
τους στο εργαστήριο. Στο βίντεο που συνοδεύει τη μελέτη, μια αράχνη διακρίνεται
να τραβά μια ίνα μεταξιού από τον ειδικό αδένα στην κοιλιά της και να τον
τεντώνει με το τέταρτο πόδι της πριν τον στερεώσει στον ιστό. Οι αράχνες,
αναφέρει η ερευνητική ομάδα στη γερμανική επιθεώρηση Naturwissenschaften,
φέρουν στις άκρες των ποδιών τους μικροσκοπικά, διακλαδισμένα τριχίδια, με τα
οποία μπορούν να αγγίζουν και να τραβάνε τον ιστό χωρίς να κολλάνε. Επιπλέον,
τα πόδια τους φαίνεται ότι είναι καλυμμένα με μια αντικολλητική επίστρωση. Όταν
οι ερευνητές διέλυσαν αυτή την επίστρωση πλένοντας τα πόδια της αράχνης με
εξάνιο και νερό, η αντι-κολλητική ιδιότητα χάθηκε.
Τηρουμένων
των αναλογιών βέβαια, είναι γνωστό ότι ο ιστός που δημιουργεί μια αράχνη, είναι
ισχυρότερος από το ατσάλι. Αυτό σημαίνει ότι αν πάρουμε μια ίνα από ιστό
αράχνης και μια ίνα από ατσάλι του ίδιου πάχους, ο ιστός της αράχνης αντέχει
μεγαλύτερο βάρος. Ο λόγος είναι σε μεγάλο βαθμό η ελαστικότητα του ιστού της
αράχνης χάρη στην σύστασή του. Πριν από
μια δεκαετία περίπου, επιστήμονες της γενετικής μηχανικής κατάφεραν να
αναπαράγουν την πρωτεΐνη (σύμπλοκο πρωτεϊνικό μόριο) του ιστού της αράχνης μέσα
στο γάλα κατσίκας. Ειδικότερα,
γενετιστές από τον Καναδά, αφού βρήκαν το γονίδιο που ευθύνεται για την
παραγωγή του νήματος του ιστού της αράχνης, τοποθέτησαν αυτό στο γενετικό υλικό
σε μια κατσίκα και στο γάλα της παρατηρήθηκε η παραγωγή πρωτεϊνών του ιστού της
αράχνης. Βέβαια οι κατσίκες δεν παράγουν πραγματικά ιστό, αλλά τις πρωτεΐνες
του. Έτσι, οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι στο μέλλον θα μπορέσουν να παράγουν το
λεγόμενο Βιο-ατσάλι, το οποίο θα είναι ακόμα πιο ισχυρό και από τις ίνες
άνθρακα, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αεροσκάφη, ή ακόμα και
αλεξίσφαιρα γιλέκα (θα είναι πιο ισχυρό ακόμα και από το Kevlar -
είναι ένα γνωστό υλικό από τη δεκαετία του ‘70 το οποίο έχει μεγάλη αντοχή,
μεγαλύτερη ακόμα και από το ατσάλι (5 φορές) και έχει ένα ευρύ πεδίο εφαρμογών
από λάστιχα αυτοκινήτων, κράνη, μέχρι ειδικές στολές για διάφορα σώματα
ασφαλείας, που παρέχουν προστασία από φωτιά ή αλεξίσφαιρα γιλέκα).
Και από
την ελληνική μυθολογία: Η Αράχνη, κόρη του βαφέα Ίσμονα από την Κολοφώνα (αρχαία πόλη της Ιωνίας, χτισμένη κοντά στις ακτές της Μικράς
Ασίας, ανάμεσα στην Λέβεδο και στην Έφεσο), ήταν ξακουστή
υφάντρα που η φήμη της έφτασε μέχρι τη θεά Αθηνά, τη δασκάλα της υφαντικής
τέχνης. Κάποτε διαγωνίστηκαν μαζί. Η θεά στο υφαντό της ως κεντρικό θέμα είχε
τον γνωστό αγώνα της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αθήνας, ενώ σε κάθε
γωνιά του υφαντού απεικονίζονταν τέσσερις θνητοί να τιμωρούνται, γιατί είχαν
τολμήσει να αναμετρηθούν με θεούς. Η Αράχνη στο δικό της υφαντό είχε παραστήσει
τους έρωτες του Δία και άλλων θεών με θνητές, καθώς και τις μορφές που είχαν
πάρει για να πετύχουν το σκοπό τους. Η Αθηνά θυμωμένη με τις παραστάσεις του υφαντού
της Αράχνης, το ξέσχισε. Η Αράχνη για την προσβολή που τις έγινε επεχείρησε να
κρεμαστεί. Η θεά όμως δεν την άφησε να πεθάνει, αλλά τη μεταμόρφωσε στη γνωστή
αράχνη και την καταράστηκε να είναι για πάντα κρεμασμένη και να υφαίνει
ατέλειωτα.
