- Ού ή Αρκουδοπούρναρο ή Λαύρος ή Λιαπουρνιά…....

Το φυτό Ού (λατ., Ilex aquifolium, αγγλ., Holly, γαλλ., houx ) έχει νοτιοαμερικανική προέλευση, γηγενές στη δυτική και νότια Ευρώπη, βορειοδυτική Αφρική και νοτιοδυτική Ασία. Είναι διακοσμητικό φυτό και κυρίως το συναντάμε στα γιορτινά τραπέζια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, μιας και οι κόκκινοι καρποί του κάνουν ωραία αντίθεση με το ζωντανό πράσινο χρώμα των φύλων του. Στην Ελλάδα συναντάται και αυτοφυές με τα κοινά ονόματα αρκουδοπούρναρο, αρκουδοπούρνι, λαύρος, μηλοπούρναρο, μηλιοπούρναρο, λιαπουρνιά, λιόπρινο, ελαιόπρινο, λιόπουρνο, αγγλικός πρίνος, ευρωπαϊκό πουρνάρι. Μαζί με το Γκύ, με το οποίο συνδέεται από πολλούς, αποτελούν το κλασικό δίδυμο των γιορτινών διακοσμήσεων των χριστουγέννων και του καινούργιου χρόνου. Το Ού είναι αειθαλής συνήθως θάμνος αργής ανάπτυξης ή δένδρο με ύψος να ξεπερνά και τα 10 μέτρα. Προτιμά σχετικά υγρές περιοχές, μέχρι σε υψόμετρο 600μ σε, και ανέχεται τη ξηρασία του καλοκαιριού της Μεσογείου και τον παγετό. Είναι δίοικο φυτό, δηλαδή υπάρχουν ξεχωριστά αρσενικά και θηλυκά δένδρα. Το φύλο του δένδρου δεν μπορεί να προσδιοριστεί μέχρις ότου τα φυτά αρχίσουν να ανθοφορούν, συνήθως μεταξύ 4 και 12 ετών. Τα άνθη του, κατά την άνοιξη, είναι ελκυστικά ως πηγές νέκταρ για έντομα όπως οι μέλισσες, σφήκες, μύγες, και μικρές πεταλούδες που είναι οι επικονιαστές αυτού του δένδρου. Στα αρσενικά άτομα, τα λουλούδια είναι κιτρινωπό και εμφανίζονται σε ομάδες στις μασχάλες των βλαστών. Στα θηλυκά άτομα, τα λουλούδια τους είναι απομονωμένα ή σε ομάδες των τριών και είναι μικρά και λευκά ή ελαφρώς ροζ, και αποτελούνται από τέσσερα πέταλα και τέσσερα σέπαλα μερικώς ενωμένα στη βάση τους. Στο θηλυκό φυτό από το τέλος του καλοκαιριού, έχουν σχηματιστεί (γονιμοποίηση από τα αρσενικά δένδρα) οι πράσινοι καρποί του, που γίνονται σιγά σιγά κόκκινοι -περιστασιακά κίτρινοι- που διατηρούνται από το Φθινόπωρο μέχρι και το τέλος του χειμώνα. Μετά το πρώτο παγετό της εποχής, οι καρποί του που ωριμάζουν και πέφτουν στο έδαφος, αποτελούν σημαντική τροφή για τα πουλιά και τα τρωκτικά το χειμώνα, μια εποχή με περιορισμένους πόρους διατροφής.....(για περισσότερα)

Στην κηποτεχνία είναι πολύ χρήσιμο κύρια στις ψυχρότερες περιοχές αφού έχει πολύ ωραία στιλπνά σκουροπράσινα φύλλα πυκνά, αγκαθωτά ή λεία ή αγκαθωτά και οδοντωτά. Στα νεαρά κλαριά και στα κάτω άκρα των ώριμων δένδρων, τα φύλλα έχει τρία έως πέντε αιχμηρά αγκάθια σε κάθε πλευρά, δείχνοντας εναλλάξ προς τα άνω και προς τα κάτω, ενώ τα φύλλα των άνω κλάδων σε ώριμα δένδρα στερούνται αγκαθιών.  Δηλαδή τα φύλλα στο Γκύ παρουσιάζουν διμορφισμό. Το αρκουδοπούρναρο  με το κλάδεμα μπορεί να πάρει πυραμοειδές σχήμα και χρησιμοποιείται κυρίως σε φράχτες ή και μόνο του σε περίοπτες θέσεις μέσα σε ένα κήπο. Προτιμά ημισκιερές θέσεις, όξινα καλά στραγγιζόμενα εδάφη και είναι ανθεκτικό στη ξηρασία και στο ψύχος. Οι σπόροι του μερικές φορές κάνουν αρκετά χρόνια για να βλαστήσουν. Στη δυτική ακτή των ΗΠΑ και της Χαβάης είναι ένα χωρο-κατακτητικό είδος-ζιζάνιο.

Στην Ελλάδα, αν και είναι σχετικά κοινό είδος, βρίσκεται σποραδικά, κυρίως με μικρές συστάδες, μέσα σε διάκενα δασών με κωνοφόρα και στα μικτά δάση κωνοφόρων –πλατύφυλλων στην κεντρική και βόρεια Ελλάδας. Στο Πήλιο υπάρχουν μεγάλα δέντρα από αρκουδοπούρναρο, όπως και στην Ελασσόνα. Σε μικρές συστάδες το βρίσκουμε στον Κάτω Όλυμπο (Τσακίρι, Γόννοι-Αμπελώνας, Συκαμινέα, Καρυά, Καλλιπεύκη κ.ά), αλλά και τον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο Πέλλας. Οι παλαιοντολόγοι μας πληροφορούν ότι το Αρκουδοπούρναρο εγκαταστάθηκε στην περιοχή, με την ξήρανση της λεκάνης της Μεσογείου κατά τη διάρκεια της Πλειόκαινης γεωλογικής περιόδου, καθώς τα μέχρι τότε δάση της Δάφνης υποχώρησαν σταδιακά και αντικαταστάθηκαν από ανεκτικές στην ξηρασία σκληρόφυλλες φυτοκοινωνίες.

Το Αρκουδοπούρναρο, έχει μεγάλη ικανότητα προσαρμογής σε διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες και είναι ένα στιβαρό είδος πρωτοπόρος που διατηρεί και εμπλουτίζει το έδαφος διευκολύνοντας τον εποικισμό από ‘άλλα είδη. Ουσιαστικά, συμπληρώνει ξανά τα περιθώρια των δασών ή τα διάκενα δασών μετά από εκτεταμένες υλοτομίες. Είναι ένας οικολογικός δείκτης μιας καλά διατηρημένης φυσικής περιοχής με μικρή ανθρώπινη διείσδυση.

Στη ροή του χρόνου ανά τους αιώνες χρησιμοποιείται για πολλές χρήσεις. Από τα καλύτερα κάρβουνα, για προσάναμμα, στην χαρακτική, στη λάξευση. Οι καρποί του είναι δηλητηριώδεις και περιέχουν μεταξύ των άλλων την ιλεξανθίνη (κίτρινη χρωστική), αλκαλοειδή, θεοβρωμίνη, καφεΐνη, σαπωνίνες. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν ως εμετικό, διουριτικό και έχουν καθαρτική δράση. Το ανθοϊαμά του λέγεται ότι δρα ευεργετικά σε άτομα που επιδεικνύουν φόβο, ζήλια, οργή, καχυποψία ή μίσος. Για πολλά πουλιά και ζώα του δάσους οι καρποί του αποτελούν περιζήτητη τροφή, ενώ για τον άνθρωπο είναι δηλητηριώδεις.

Τους αρχαίους χρόνους θεωρούνταν ιερό δένδρο. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα το αρκουδοπούρναρο έφερνε γούρι, έδιωχνε τα μάγια, το κάψιμο στον κήπο έδιωχνε τα φαντάσματα, επίσης έφερε ευτυχία στα νεόνυμφα ζευγάρια. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης είναι κακοτυχία να κόψεις ένα τέτοιο φυτό ιδιαίτερα αιωνόβια δέντρα και θεωρείται ένα σημάδι της αιώνιας ζωής. Πιστεύουν ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις, και είναι χρήσιμα ορόσημα για τον τοπικό πληθυσμό, στενά συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα. Η παράδοση της διακόσμησης στις Βόρειες χώρες έχει προχριστιανικές ρίζες και πιθανόν να άρχισε με τους αρχαίους κατοίκους της Ευρώπης, που έφεραν το Ού μέσα στο χειμώνα για να κρατήσει μακριά τα κακά πνεύματα. Σύμφωνα με κάποιες αναφορές προέρχεται από ένα έθιμο των Ρωμαίων, οι οποίοι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δένδρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους κατά τη διάρκεια του εορτασμού της Saturnalia (προέρχονταν από τα αρχαία Κρόνια 17-23 Δεκεμβρίου). Το έθιμο αυτό υιοθέτησαν και οι πρώτοι χριστιανοί γεγονός που αποδεικνύεται από ένα διάταγμα το οποίο απαγόρευε στους χριστιανούς να διακοσμούν τα σπίτια τους με κλαδιά δένδρων την ίδια εποχή με τους ειδωλολάτρες. Για τον χριστιανισμό, τα αγκαθωτά φύλλα και οι κόκκινοι καρποί του συμβολίζουν τη μαρτυρία του Χριστού. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο σε πολλές γλώσσες της Β. Ευρώπης το Ού ονομάζεται και ‘’Αγκάθι του Χριστού’’ ή ‘’Άγιο Δένδρο’’. Στις παραδόσεις και τους μύθους των διάφορων λαών το Ού συμβολίζει την αειθαλή πτυχή ολόκληρης της ζωής, για άλλους φέρνει καλή τύχη και προστατεύει από τις αρνητικές δυνάμει, σε άλλες παραδόσεις συμβολίζει την μακροβιότητα της ζωής. Στην ελληνική παράδοση θέλει το Ού να είναι ένα από τα πιο γνωστά νεραϊδόδεντρα, καθώς οι νεράιδες στολίζονταν με τους κόκκινους καρπούς του  και με τους λευκούς ανθούς του.