(πηγή:σταχυολόγηση από άρθρο των The New York Times και άρθρο
4/1/2012 από http://www.kathimerini.gr) (πρόγραμμα αφαλάτωσης εδαφών μετέτρεψε
άγονες εκτάσεις σε καλλιεργήσιμες). Σε ένα
απομακρυσμένο χωριό, περίπου 130 χλμ. από τη Λαχώρη του Πακιστάν, μόλις πριν από λίγα χρόνια ο ορυζώνας του χωριού, καθώς και όλες οι εκτάσεις
γύρω από αυτό το χωριό των 5.000 κατοίκων, ήταν τελείως άγονες. Για δεκαετίες
τα υπόγεια ύδατα είχαν καταστήσει το έδαφος αλατώδες, με αποτέλεσμα να μην
μπορεί να καλλιεργηθεί τίποτα. Το 2006, η κυβέρνηση του κρατιδίου Παντζάμπ, το
οποίο αποτελεί παραδοσιακά τον σιτοβολώνα του Πακιστάν, σε συνεργασία με το
Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε ένα πρόγραμμα αγροτικής
ανάπτυξης για την αποκατάσταση καλλιεργήσιμων εκτάσεων, χρησιμοποιώντας το γύψο
ως υλικό για την αφαλάτωσή τους. Η κυβέρνηση του Παντζάμπ έχει αναλάβει τα δύο
τρίτα του κόστους του 6ετούς προγράμματος, ύψους 17 εκατ. δολαρίων, ενώ ο ΟΗΕ καλύπτει
τα υπόλοιπα. Περίπου 15 εκατ. στρέμματα σε ολόκληρο το Πακιστάν, μεταξύ των
οποίων και τρία εκατ. στρέμματα στο Παντζάμπ είναι άγονα. Το ασβέστιο που
περιέχει ο γύψος εξουδετερώνει την αλμύρα, και μέσα σε μια σεζόν εφαρμογής του
μέτρου, οι αγρότες μπορούν να μετατρέψουν δεκάδες στρέμματα άγονης γης σε
καλλιεργήσιμη έκταση που μπορεί να δώσει και πάλι σιτηρά και ρύζι.....(για ολόκληρο το κείμενο πατήστε κλικ ΕΔΩ)
Περίπου το 43%
των 170 εκατομμυρίων Πακιστανών εξαρτώνται από τη γεωργία, ενώ τα δύο τρίτα των
κατοίκων ζουν σε αγροτικές περιοχές. Η βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη αποτελεί
«απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πακιστανικής υπαίθρου, την
αντιμετώπιση της φτώχειας, τη μείωση της ανεργίας και την κοινωνική
σταθερότητα», αναφέρει έκθεση η οποία συντάχθηκε απο ιδιωτική εταιρεία για
λογαριασμό του ΟΗΕ.
Το βιολογικό
πρόγραμμα αφαλάτωσης του Παντζάμπ έχει ήδη βοηθήσει 50.000 νοικοκυριά να
αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της φτώχειας, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αύξηση
του εισοδήματός τους. Από το 2007 έως το 2010 η αύξηση της παραγωγής ρυζιού και
σίτου στις περιοχές που έχουν αποκατασταθεί έφθασε τους 417.000 τόνους, συνολικής
αξίας 122 εκατ. δολαρίων.
Δεκάδες
ενθουσιώδεις αγρότες δηλώνουν χωρίς δισταγμό πως βελτιώθηκε το βιοτικό τους
επίπεδο. Πριν, το πρόβλημα της ανεργίας στο συγκεκριμένο χωριό ήταν οξύτατο, με
την πλειοψηφία των κατοίκων να αναζητούν σποραδικά χειρωνακτικές εργασίες. Οι
αγρότες ήταν κάτοχοι μικρών άγονων αγροτεμαχίων και οι περισσότεροι
αναγκάζονταν να μεταναστεύουν στις πόλεις, αναζητώντας δουλειά στα εργοστάσια.
Τώρα, όλοι δηλώνουν πως το εισόδημά τους από την καλλιέργεια της γης έχει
διπλασιαστεί ή ακόμη και τριπλασιαστεί, φθάνοντας και τα 230 δολάρια τον μήνα,
σε σύγκριση με τα 90 δολάρια που κέρδιζαν δουλεύοντας σε κάποιο εργοστάσιο, ενώ
το κύμα μετανάστευσης προς τα αστικά κέντρα μειώνεται σταθερά. Το να δίνει
κανείς στον μέσο Πακιστανό τη δυνατότητα να αυξήσει το εισόδημά του,
διασφαλίζοντας παράλληλα την τροφή του είναι εξαιρετικά σημαντικό σε μια χώρα
όπου σχεδόν το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Επιπλέον,
είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι η αξία της μέχρι πρότινος άγονης γης
έχει αρχίσει να ανεβαίνει, φθάνοντας και τα 6.000 δολάρια το στρέμμα.
Η παράδοση στις
περιοχές αυτές δεν επιτρέπει στις γυναίκες να εργάζονται εκτός σπιτιού. Όμως
μέσω του προγράμματος, χιλιάδες γυναίκες έχουν εκπαιδευτεί στην καλλιέργεια
λαχανόκηπων, όπου καλλιεργούν και νέα είδη εκτός από τα παραδοσιακά,
εξασφαλίζοντας επιπλέον φαγητό για την οικογένεια, αλλά και εισόδημα. Για
παράδειγμα, στο χωριό Λιλιάνι, περίπου 100 χλμ. από τη Λαχώρη, 25 γυναίκες
έμαθαν να καλλιεργούν ραπανάκια, γογγύλια, κολοκύθες και κουνουπίδια, καθώς και
σκόρδα, κρεμμύδια, πατάτες και ρεβύθια στους κήπους τους. Πριν από την εισαγωγή
του προγράμματος, «ο κήπος μας ήταν άγονος, ήμασταν απελπισμένοι», σημειώνει η
35χρονη Σερ Μπανού, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Τώρα εκτιμά ότι κάθε μήνα κερδίζει
περίπου 60 δολάρια από την παραγωγή τους, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για μια
χώρα με ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα τα 2.500 δολάρια.
